BADANIA NAD STYLEM KIEROWANIA
W 1981 r. Bennett z dwoma współpracownikami przeprowadził powtórną analizę statystyczną wyników, poprzednio omawianych w książce (Aitkin, Bennett, Hes- keth 1981). Wykazała ona, że dychotomiczny podział na „tradycyjny – progresy- wistyczny“ styl nauczania nie pozostaje w żadnym związku z wynikami uzyskiwanymi przez uczniów, czyli że wszystko jedno, jaki styl stosować, bo o skutku decyduje coś innego. Rezultat ten może być uznany za rozczarowujący lub stymulujący. Okazało się bowiem, że przez ponad czterdzieści lat badań nad stylem kierowania (wychowania, nauczania) i jego związkiem z wynikami osiąganymi przez uczniów ciągle nie uzyskiwano jednoznacznych rezultatów. Rodzi to przypuszczenie, że wśród licznych wymiarów, w które można ująć pracę wychowawczą, wymiar „nauczyciel daje uczniom więcej wolności decyzji” versus „nauczyciel daje mniej wolności decyzji” nie jest wcale tak ważny, jak się dotąd uważało.